Fetih Ruhunun 556. yıl kutlamaları
Tarihte İstanbul’un Fethi :
Fatih Sultan Mehmet1451′de babasının ölümü üzerine Padişah oluyor, ilk iş olarak
İstanbul’un Fethi’ni öne alıyordu. Çünkü baştan beri Fetih ruhu ile
yoğrulmuş ve inanmıştı. Bu anlayışla devrinin teknolojisinden
faydalanıyor, askerini bu disiplin içinde eğitiyordu.
Bizans’ın geçit vermez surlarını yıkabilecek, 1,5 kilometre uzağa fırlatılabilen 2 ton ağırlığında toplar döktürdü. Ayrıca
Havan topunu icad etti.
Bu sırada Bizans’ın durumu hiç de iç açıcı değildi. Halk ahlaki ve
ekonomik çöküntüden bıkmış, Konstatin’in zulmünden yılmıştı. O kadar ki
halk Hristiyan külahı görmektense, Müslüman sarığı görmek daha iyidir,
diyecek duruma gelmişti. Çünkü o dönemde Osmanlı Adil bir dünya kurmayı
başarmış, dünyanın hayranlığını kazanmıştı.
İstanbul’u fethetmekte kararlı olan
II. Mehmettarihin ilk ağır toplarını döktürdü. Karadan ve denizden kuşatılması
gereken bu şehir için her türlü tedbiri aldı. Ya ben İstanbul’u alırım,
ya da İstanbul beni sözünü hep diyordu. Ölümü göze alacak kadar kararlı
alan bir insanın elinden hiçbir şey kurtulamazdı. Öyle de oldu.
Fatih, düşmanların hayallerinin bile ulaşamayacağı şeyleri gerçek
haline getirmişti. Donanmayı bir gecede Dolmabahçe’den Haliç’e
indirmeyi başardı. Gemileri gemiden yürüttü.
Hocası Akşemsettin Hazretlerinin izni ve duası ile kuşatmayı
başlattı. 53 gün durmadan surlar doğuldu. Geçit vermez surlar delik
deşik oluyordu. Bütün tedbirlere rağmen İstanbul düşmüyordu. Son gece
Fatih hocasının yanına geliyor:Hocam, ne olur, artık himmet buyurun da
İstanbul’u fethedelim diye ağlıyordu.
Akşemsettin Hazretleri kısa bir uykuya dalıyor, rüyasında Ebu Eyyüb
el-Ensarî’nin kabri gösteriliyordu. Bu fethin müjdecisiydi. Gece yarısı
Talebesini yeniden çağırıyor, 29 Mayıs sabahı için son hücum emrini
veriyordu. Gerçekten bu son hücuma surlar dayanmıyor, İstanbul
Osmanlıya teslim oluyordu. Surlara Tevhid Bayrağı’nı dikme şerefi ise
ulubatlı Hasan’a nasip oluyordu. Genç ulubatlı, bir ok yağmuruna maruz
kalmasına rağmen, azim ve kararlılığından hiç bir şey kaybetmiyor,
bayrağı burçlara diktikten sonra şehitlik rütbesine yükseliyordu.
Ulubatlı bir sembol şahsiyetti. Fatih’in ordusunda, Ulubatlı Hasan
misali Peygamber müjdesine ulaşmanın aşk ve iştiyakiyle yanıp tutuşan,
Anadolu’nun binlerce bağrı yanık delikanlısı bulunuyordu. Her biri genç
neslin ideal örneği olması gereken yiğitlerdir.
Fatih, önde hocası Akşemsettin Hazretleri olduğu halde, çoşkulu bir
törenle İstanbul’a giriyordu. Bizans halkı ve kadınlar yollara
dökülmüş, genç Fatih’i selamlıyor, üzerine çiçekler atarak tebrik
ediyorlardı. Başka bir ülkenin tarihinde böyle göz yaşartıcı bir
sahneye şahit olabilmek mümkün mü? Yok tabiki,Çünkü Bizanslılar,
Osmanlı’nın zulmetmeyeceğini çok iyi biliyorlardı. Öyle de oldu. Fatih,
Bizanslıları dinlerinde serbest bıraktı ve mabedler ve kiliselerine
dokunmadı.
Fatih İstanbul’a girerken, yeryer halkı öndeki Akşemsettin’i padişah
zannediyor, Akşemsettin hükümdar arkada işaretini yapınca, Fatih’teki
edep, terbiye ve inceliğe bakın ki, şöyle karşılık veriyordu:Evet,
hükümdar benim, lakin o da benim Hocam’dır dedi..
Fetih’ten sonra, başkent, Edirne’den İstanbul’a taşınıyordu. Daha önce
Trakya bölgesi fethedildiği için, İstanbul ortada kalmış, fetihle
birlikte Trakya ile Anadolu arasındaki köprü de kurulmuş oluyordu.
İstanbul’un Fethi, yıkılmaz sanılan Bizans surlarının yıkılabileceğini,
sağlam İmanın tekeden bile süt çıkarabileceği gerçeğini ortaya
çıkarmıştı.
C.tesi Mayıs 30, 2009 8:23 am