Her gün ki gibi kalkıyorum yatağımdan
Kırık,dökük aynamın karşısına geçiyorum
Ama aynadaki ben , ben değilim
Arkaya dönüp baktığımda yıkılen hayallerimle bitip giden küçük bir kız var.
Terk ediyor işte.
Hiç arkasına bakmadan.
Ruhuma bir şeyler dokunuyor.
Can çekişiyorum.
Sanki ölüyorum.
Nefesim kesiliyor.
O giden küçük kıza gel diyorum.
Sesim çıkmıyor
Bir karabasan çökmüş hayallerime…
Küçük kız geri gelmiyor.
Seslendim duymadı …
Ağladım görmedi…
Gitti…
Ardına bir kez bile bakmadan
Ölüm ilk defa bu denli yakın bedenime,
Ruhum çoktan razı gibi
Karışmak için intihar mavisine.
Çaresizlik sarmış dört yanımı,
Ve yalnızlık Azrail kesilmiş başımda.
Neleri vermem ki onu son kez görmek için,
Canımı kendi elimle Azrail’e teslim ederim,
Zaten yalnızlığında o da pek bir şey etmez.
İnan hiç karışmam Azrail’e
Çekip alsın canımı bedenimden.
Direnmek nedir unuturum bu defa,
onu almış ya benden
Yaşamak benim neyime...
C.tesi Mart 29, 2008 2:59 am